Τα έργα της Μεταπολίτευσης

Είναι ολοφάνερο πως η χώρα, αντί για διαπιστώσεις, χρειάζεται μηδενική ανοχή στην ανομία

Από τον Φαήλο Μ. Κρανιδιώτη*
Παρά το γελοίο κι ανιστόρητο σύνθημα, η Junta (Στρατιωτικό Συμβούλιο), στα ισπανικά, δεν τελείωσε το 1973. Ο Τζουμάκας, ο φίλος μου ο Χρύσανθος, η Δαμανάκη και τ' άλλα παιδιά δεν έριξαν τον Παπαδόπουλο. Τον έριξε με το κίνημά του της 25ης Νοεμβρίου ο Ιωαννίδης. Δείτε πάντως βίντεο της εποχής. Πολλές ελληνικές Σημαίες και καμιά κουκούλα. Συγκρίνετε με το σημερινό σκοτεινό παρακράτος των «Αντίφα», των μηδενιστών βανδάλων, το μακρύ χέρι του Σόρος και της «Ανοιχτής Κοινωνίας» του, ένα αντιευρωπαϊκό και ανθελληνικό αθρόα χρηματοδοτούμενα εργαλείο μαζικού εποικισμού.

Τη δικτατορία την έριξε η προδοσία της Κύπρου, όπου, μετά τον τυχοδιωκτισμό του πραξικοπήματος, ο Ιωαννίδης, αυτός ο σκληρός, με τα τρία αριστεία ανδρείας, κατέρρευσε όταν συνειδητοποίησε το δούλεμα από τους Αμερικανούς και συγκεκριμένα από τον Γκας Αβράκωτο της DIA, κατ' όνομα Ελληνα, θύτη της Πατρίδας του.

Ο Ιωαννίδης, καταρρακωμένος, εγκατέλειψε μόνους τους τούς πολεμιστές, τον Κουρούπη, τον Κατσάνη, τον Κατούντα, τον Τάσο Μάρκου και τους συντρόφους τους, που με μόνη βοήθεια από το Εθνικό Κέντρο, την Α΄ Μοίρα Καταδρομών, τον Παπαμελετίου και τα λιοντάρια του έγραφαν σελίδες δόξας απέναντι στον Α΄ Αττίλα. Πάνω στο αίμα των μαχητών, των αμάχων, των βιασμένων γυναικών, των προσφύγων, της λεηλατημένης γης του Ευαγόρα, των αγνοουμένων, η Αθήνα... πανηγύριζε την αποκατάσταση της κολοβής Δημοκρατίας μας και με τη σειρά της η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή εγκατέλειψε πάλι τους πολεμιστές στον Β΄ Αττίλα, από τον Εβρο ως τη Θράκη, ούτε ντουφεκιά, με τη ρήση «η Κύπρος κείται μακράν» αιώνιο όνειδος.

Πάνω σε αυτή την ατιμώρητη προδοσία, που δεν είχε ποτέ το Γουδί της, στήθηκε η μεταπολιτευτική παράγκα, μια στρεβλή περίοδος αριστερής σταδιακής κυριαρχίας, όπου ξεχαρβαλώθηκαν βήμα βήμα το Εθνικό Κράτος, η Παιδεία, διαλύθηκε η παραγωγική βάση της χώρας, καταστράφηκε η κουλτούρα εργασίας των αγροτών, εθίσαμε τους πάντες στο ρουσφέτι, στην ήσσονα προσπάθεια, φεσώθηκαν με δανεικά τρεις γενιές, ξεπέρασαν οι θάνατοι τις γεννήσεις και, στα τελευταία, η χώρα βρέθηκε στα γόνατα, ικέτιδα μπροστά στον βωμό των δανειστών και με τις πόρτες ορθάνοιχτες στον ισλαμικό εποικισμό, επιδοτούμενο και διευκολυνόμενο από την καθ' υπερβολήν αριστερίζουσα γραφειοκρατία της Ε.Ε., δουλόφρον εργαλείο του Σόρος. Αυτή η παράγκα στελεχώθηκε από την «Ανώνυμο Εταιρεία Ηρώων Πολυτεχνείου» και τις ποικιλόχρωμες αριστερές οργανώσεις, τα μέλη της οποίας ανακυκλώθηκαν μέσα στο ΠΑΣΟΚ, κάποιοι και στη Ν.Δ., αλλά και ως στελέχη των μηχανισμών διαπλοκής και λεηλασίας της χώρας.

Πλέον, επί ΣΥΡΙΖΑ, κυριολεκτικά βγήκε η μηδενιστική ψείρα στον γιακά και η επίθεση στην εθνική ταυτότητα, στην εθνική παιδεία, στην ίδια την υπόσταση του Εθνους, έγινε επέλαση με τον πιο χυδαίο τρόπο, ενώ απροκάλυπτα προωθείται μέσω του επιδοτούμενα ισλαμικού εποικισμού η Αντικατάσταση των Ελλήνων, όπως επιτάσσει η πολιτική τού να μετατραπεί όλη η Ευρώπη σε έναν πολτό κατεστραμμένων εθνών, εύκολα χειραγωγούμενο, με το μαστίγιο της τιμωρητικής «πολιτικής ορθότητας» ενάντια σε κάθε αντίσταση, με καινοφανείς νόμους που ποινικοποιούν τη γνώμη, με κατασυκοφάντηση του πατριωτισμού, κάθε εθνικής ιδέας και αντίστασης ως «ρατσιστικών», «φασιστικών», με χρήση μιας νέας οργουελικής γλώσσας, αυτοενοχοποίηση των μελών της εθνικής κοινότητας και υστερική εξιδανίκευση του παράνομου ξένου, του «πρόσφυγα» και κάθε ιδέας και προτύπου που αποδομεί την παραδοσιακή οικογένεια, τα πρότυπα, και εγκαθιστά σε βάθρο ό,τι πιο παρακμιακό, φαιδρό και ευτελές υπάρχει στο υπόγειο της κοινωνίας.

Μπροστά σε αυτή την καθολική και εθνοκτόνο παρακμή, τα μπαζωμένα και χτισμένα ρέματα είναι ένα κομμάτι της πράσινης και χρονικά κατά τι λιγότερο μπλε παράγκας, την οποία πλέον κουμαντάρουν ο Τσίπρας και το δεκανίκι του. Οι ψυχές των ανθρώπων που χάθηκαν στη Μάνδρα και στα πέριξ δεν έχουν ως θύτη μόνο την αναχαράζουσα ως μοσχάρι Αυτοδιοίκηση όλων των βαθμών αλλά και των κυβερνήσεων που ήρθαν πάνω στο αδικαίωτο αίμα της Κύπρου, συντηρώντας με το αζημίωτο την πελατειακή ανομία. Σήμερα οι μεν χύνουν κροκοδείλια δάκρυα, οι δε που τα ξύνανε τρία χρόνια αυθαδιάζουν περί... κλιματικής αλλαγής και κηρύσσουν τριήμερο εθνικό πένθος. Πάντως τα ποτάμια και τα ρέματα είναι στη θέση τους χιλιάδες χρόνια, όλοι οι αρμόδιοι γνώριζαν, όλοι ανέχονταν και για άλλη μια φορά την πλήρωσαν αθώοι. Είναι για άλλη μια φορά ολοφάνερο πως η χώρα, αντί για διαπιστώσεις, χρειάζεται μία μακρά περίοδο σιδηράς πειθαρχίας, μηδενικής ανοχής στην ανομία, ώστε να αναταχθεί το δημόσιο ήθος στο ύψος ενός Ελευθέρου Εθνους, με ιστορική διαχρονία, ενότητα και λαμπρούς ορίζοντες..

*Πρόεδρος της ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ

δημοκρατία